Θάνος Ανεστόπουλος – Αμάλθεια
Δε με πειράζουν οι ανοιχτές πληγές
δε με πειράζει το πένθος στην ψυχή μου
δε με πειράζουν οι άσβηστες φωτιές
όταν σωπαίνω κι όταν σβήνει η φωνή μου.
Δεν με πειράζουν τα μύρια ουρλιαχτά
και τα πνιχτά δειλά αναφιλητά μου
δε με πειράζουν τα μαύρα κάτεργα
δε με πειράζει η άγρια μπόρα στην καρδιά μου
Δεν με πειράζουν οι άταφοι νεκροί
τον σκοτωμένων οι ψυχές που δεν κοιμούνται
δεν με πειράζει αν δρόμο έχω πια μακρύ
σε μια χώρα που όλοι θέλουν να φοβούνται
Δε με πειράζει που’ χω χέρια παιδικά
και λυπημένα μάτια σαν σκυλιού δαρμένου
δε με πειράζει τόση απόψε απελπισιά
δε με πειράζει το τραγούδι ενός πνιγμένου
Δε με πειράζουν τα ρίγη των θανάτων
και τα κατάρτια όταν σπάζουνε στα δυο
δε με πειράζει η δικαιοσύνη των κυμάτων
σε μια χώρα που’ χει γίνει ρημαδιό
Δε με πειράζουν οι γλυκές οι μελωδίες
κι ούτε οι δρόμοι που κοιμούνται οι μεθυσμένοι
δε με πειράζουν οι άγνωστες πορείες
σε μια χώρα που’ ναι οι ελπίδα πεθαμένη
Αυτό που με πειράζει, με θυμώνει
είναι που κλέβουν αναιδώς τα όνειρά μας
είναι που δε βαστούν φωτιά τα ποιήματά μας
είναι το πάθος που στερούν απ’ τα παιδιά μας
και μια σιωπή που μένει και δεν πρέπει να είναι πια δικιά μας
