αν θυμάσαι κάποτε στο είχα πει
πως όλα επιστρέφουν στην αρχή
ταξιδεύουνε οι σκέψεις μας γίνονται αστρική βροχή
θέλει να μένεις δυνατός σαν βράχος στα δύσκολα
κι όταν χαράζει το τέλος να ονειρεύεσαι την αρχή
είμαστε οχήματα που διανύουνε πορείες σε τροχιά φανταστική
δεν έχει τέλος αν θυμάσαι στο είχα πει
τις ημέρες που κολλούσε το βλέμμα σου
στο παράθυρο ατενίζοντας σε μου το τοπίο
κι έτσι περούσαν οι μέρες σαν νερό αναμεμιγμένο
με της μοναξιάς σου το δηλητήριο
τώρα όμως είναι καιρός για δράση
παίρνοντας από την απομόνωση το εξιτήριο
Μου το ’χες πει όμως έμεινα πάλι εκεί
αναζητώντας ένα αστέρι που να πέφτει για να βγει η ευχή
καμένη γη θυμίζει τώρα η ψυχή
και το μυαλό μου μπερδεμένο να καταλάβει αδυνατεί
το μάτι μου έχει φοβηθεί φόβοι κρυφοί
κάνουν την επανεμφάνιση θέση της η ζωή κλειστή
σε τσιμεντένια φυλακή εγώ να βάζω τις φωνές
να με κοιτάν όλοι βουβοί
η μόνη απάντηση σιωπή
το τέλος φαίνεται πως έρχεται γιατί όλοι ψάχνουν την αρχή
το σώμα μου έχει κουραστεί
τι με κοιτάνε όλοι αυτοί για μια στιγμή τι δεν μπορούν να καταλάβουν
αποστρέφομαι τελείως τους ανθρώπους που δεν αμφιβάλλουν
που τα νερά τους δεν τα ταράζουν
στάσιμοι και το μυαλό τους να σκεφτεί ποτέ δεν βάζουν
άσχημη κατάσταση όλοι απέναντι και με τρομάζουν
το στόμα τους ανοίγουνε μα δεν φωνάζουν
όλοι ζούνε το όνειρό τους
ή μήπως έτσι φαίνεται πίσω απ’ το τζάμι
τα μάτια κολλημένα στο ταβάνι
ουρανό αναζητώντας μάταια μες το σκοτάδι
το τέλος φτάνει
